Battle of the Sexes

Er is helaas nog altijd veel herkenbaar in deze goed getimede feministische film over een fameuze tenniswedstrijd uit 1973 tussen topspeelster Billy Jean King en de gepensioneerde tennisgrootheid Bobby Riggs.

Hoe doet hij dat toch? Steve Carell kan een opzichtig typetje spelen, met rare bakkebaarden en raar haar — ongetwijfeld een pruik — of met een opvallende nepneus zoals in Foxcatcher (2014) — en toch helemaal verdwijnen in zijn personage. Emma Stone speelt de vrouwelijke toptennisser Billy Jean King helemaal niet slecht in deze historische reconstructie van de showwedstrijd ‘Battle of the Sexes’. Hierin ging de 29-jarige King in 1973 voor een wereldwijd televisiepubliek van 90 miljoen mensen de strijd aan met de 55-jarige ex-topspeler Bobby Riggs, die haar had uitgedaagd met zijn seksistische ‘male chauvinist pig versus hairy-legged feminist’-pitch. Maar toch blijft ze, voor mij, Emma Stone met een bril op. Ze verdwijnt niet.
Toeval of niet, ook van de bijrollen maakte een middelbare witte man op mij de meeste indruk: Bill Pullman als de vilein seksistische tourpromotor Jack Kramer, die de vrouwen financieel afknijpt, waarna King en acht collega-toppers voor zichzelf beginnen, wat zou leiden tot de Women’s Tennis Association die nog altijd bestaat. Terwijl bijvoorbeeld Sarah Silverman, als tourorganisator van die ‘original nine’, in mijn ogen altijd Sarah Silverman blijft.
Is dat omdat ik anders kijk, als witte middelbare man? Altijd een interessante vraag, maar extra pregnant bij een film die daar zo nadrukkelijk over gaat. Het antwoord is: ongetwijfeld (elk psychologisch onderzoek naar zo’n bias bevestigt het), maar ik weet geen betere oplossing dan mijn positie te benoemen en het oordeel over te laten aan de kijker. (Overigens voorspelde een vrouwelijke sportjournalist van The New York Times destijds dat King zou winnen, terwijl haar mannelijke collega het hield op Riggs.)
Grappig genoeg is de film geregisseerd door een man én een vrouw, het echtpaar Jonathan Dayton en Valerie Faris, bekend van Little Miss Sunshine (2006). Of het daardoor komt weet ik niet, maar Battle of the Sexes heeft moeite met kiezen: tussen de strijd op het sportveld en hun relatieproblemen (bij Riggs veroorzaakt door zijn gokverslaving; bij King door buitenechtelijke verliefdheid op een vrouw). Twintig minuten eruit en strakker toewerken naar de wedstrijd had de film goed gedaan.
Tegelijkertijd is begrijpelijk dat de regisseurs veel darlings niet hebben willen killen. Zo veel uit 1973 is nog pijnlijk relevant. Van de neerbuigende sportverslaggevers en de seksistische ‘locker room talk’ (die Trump zijn presidentschap niet kostte en misschien zelfs opleverde) tot de lagere beloning voor vrouwelijke sporters, ook wanneer ze, zoals King in de film opmerkt, evenveel kaartjes verkopen. Net zoals Emma Stone in 2017, vertelde ze in gesprek met Billy Jean King in Out Magazine, het nog altijd moet hebben van welwillende mannelijke tegenspelers die een salarisreductie accepteren, zodat zij evenredig betaald kan krijgen.

Kees Driessen