BARB WIRE

Poes met pistool

  • Datum 01-10-2010
  • Auteur Bart van der Put
  • Gerelateerde Films BARB WIRE
  • Regie
    David Hogan
    Te zien vanaf
    01-01-1996
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

In bad met Pamela

Er was nog geen meter film geschoten, maar toen de gehaaide producenten van de futuristische actiefilm Barb Wire vorig jaar op het filmfestival van Cannes hun joker uitspeelden was er sprake van een ware sensatie. De joker was Pamela Anderson, een Canadese blondine die via Playboy en Baywatch uitgroeide tot het populairste sekssymbool sinds Marilyn Monroe en Brigitte Bardot. Een voorbeschouwing op het eerste stervehikel van ’s werelds meest begeerde vrouw.

Het bleek na afloop van het festival hét beeld van Cannes ’95: een klein jacht dat op de Middellandse Zee koers zet naar een pier vol fotografen. Aan boord Pamela Anderson, gekleed in een onwaarschijnlijk strak pakje dat haar wespetaille en chirurgisch verworven talenten optimaal deed uitkomen. Om haar bovenarm een kersverse prikkeldraad-tatoeage. De ‘barbed wire tattoo’ miste zijn uitwerking niet: Pamela en haar film werden wereldnieuws.
Het budget van Barb Wire werd door producent PolyGram direct opgeschroefd tot achttien miljoen dollar, nog altijd een peuleschil naar Hollywood-maatstaven, en regisseur Adam Rifkin kreeg de wacht aangezegd. De uitgevers van het gelijknamige stripverhaal dat aan de basis van Barb Wire stond kozen Rifkin op grond van diens bizarre cultfilm The dark backward, waarin een man worstelt met een uit zijn rug groeiende derde arm. PolyGram verving Rifkin door debutant David Hogan, die als second unit-regisseur bij Alien 3 en Batman forever bewezen had goed uit de voeten te kunnen met actiescènes. De reden voor het ontslag van Rifkin lag voor de hand: de geldschieters hadden geen cultfilm maar een gelikte kassakraker voor ogen.
Inmiddels is duidelijk dat het doel niet bereikt is. Twee weken na de première bedroeg de Amerikaanse recette slechts drieëneenhalf miljoen dollar en ook in Canada en Engeland valt de belangstelling tegen. De bezoekcijfers staan in schril contrast met de miljard kijkers die wereldwijd wekelijks bij de tv-serie Baywatch aanschuiven om Pamela door de branding te zien rennen. Die populariteit laat zich gemakkelijk verklaren. ‘Baywatch’ is licht verteerbaar amusement met een permanente vakantiesfeer en wordt bevolkt door mooie jongens en struise meiden uit de Playboy-school. De plot wordt om de haverklap onderbroken door een liedje, waarbij Pamela’s alter ego C.J. Parker in slow motion met haar vriendje of haar hond speelt. Ze is niet alleen lief voor dieren, maar geeft ook kale brildragende vijftigers alle aandacht. Voorwaar een geniaal concept.

Dwergen
Maar Baywatch biedt meer dan de platte formule en weet ook cultliefhebbers, waaronder Quentin Tarantino, aan zich te binden. Zo leverden de strandwachten strijd met een aan talloze B-films ontleend zeemonster met rubberen tentakels en wordt hun werkterrein regelmatig bezocht door dwergen, al dan niet van bovennatuurlijke afkomst. Een overdosis siliconen gecombineerd met dwergen uit een andere dimensie, David Lynch had het niet beter kunnen bedenken.
De B-filmformules die af en toe in Baywatch opduiken doen ook denken aan het werk van no-budget regisseurs als Fred Olen Ray en Andy Sidaris, die sinds het verscheiden van de Amerikaanse drive-in bioscopen uitsluitend op de videomarkt actief zijn. Eerstgenoemde specialiseert zich in horror- en science-fictionfilms, Sidaris beperkt zich tot de produktie van James Bond-achtige actiefilms. Rode draad in het werk van beiden vormt de aanwezigheid van een groot aantal voluptueuze vrouwen, bimbo’s in Hollywood-jargon, wier fysieke kwaliteiten ongegeneerd worden uitgebuit. Net als in de oude films van borstenkoning Russ Meyer vervullen de vrouwen in Sidaris’ werk echter dominante en heroïsche rollen. De stoeipoes van de jaren negentig is bovendien zeer bedreven met vuurwapens en explosieven. Barb Wire sluit volledig aan bij die traditie en is daarmee de eerste grote produktie die de videoformule naar de bioscoop brengt.

Popcornzakjes
Pamela Anderson, of Pamela Lee, zoals ze sinds haar huwelijk met rockster Tommy Lee op de titels van Baywatch vermeld staat, speelt een nachtclub-exploitante die anno 2017 een dubbelleven leidt als motorrijdende speurneus. Haar wapenexpertise is erg in trek bij de fascistische overheid en bij het ondergrondse verzet, dat haar inhuurt voor een gevaarlijke klus. Een en ander geeft Pamela ongetwijfeld alle gelegenheid haar traptechniek en rijvaardigheid te demonstreren, maar of dat een opwindende film oplevert is niet duidelijk.
Distributeur PolyGram beperkte het aantal persvoorstellingen in binnen- en buitenland tot een minimum en dat is jammer, want ik had u graag willen melden dat Barb Wire een instant cultfilm is, een modern antwoord op Roger Vadims Barbarella uit 1968. Die sf-stripverfilming vond pas later een trouw publiek, mede danzij een gewaagde striptease van heldin Jane Fonda in de openingsscène, en biedt de hedendaagse toeschouwer een fantastische staalkaart van stijl en kleding uit de hippe jaren zestig. Afgaande op voorpublicaties heeft Barb Wire alles in zich om anno 2017 een zelfde rol te vervullen, niet in het minst door de status van Pamela.
Want hoe het haar de komende jaren ook zal vergaan, Pamela is het grootste sekssymbool sinds MM en BB en heeft daarmee haar positie in de geschiedenis van de populaire cultuur voorgoed veilig gesteld. Toekomstige generaties zullen grof geld bieden voor de Barb Wire popcornzakjes en de talloze gesneuvelde abri’s met Pamela-posters van textielgigant Hennes & Mauritz zullen deel uitmaken van de Pamela-folklore. Met de ontvangst van een zes minuten en tien seconden durend videobandje, voorzien van de hilarisch gespelde sticker "Making off Babe Wire", is mijn pensioen alvast veilig gesteld. Ik moet alleen die film nog even zien.

Bart van der Put