BACIAMI ANCORA

Negen jaar later hebben de vrienden uit l’ultimo bacio nog weinig bijgeleerd. Nog steeds nemen ze in het leven en de liefde de ene verkeerde beslissing na de andere. Luisterden ze maar naar hun hart.

"Je krijgt in het leven niet alles zoals je het hebben wilt," aldus een van de tot inkeer gekomen hoofdpersonen in baciami ancora, een onstuimig Italiaans ensemblestuk van Gabriele Muccino over met liefde en relaties worstelende veertigers. Een beetje goedkoop is die conclusie wel, zeker uit de mond van iemand die kort daarvoor zijn kinderloos blijvende echtgenote met veel agressie in de armen van een jonge kunstenaar had gedreven. Zoals trouwens de hele film, de onmiskenbaar serieuze insteek ten spijt, dreigt over te hellen naar het romantische cliché dat ware liefde nu eenmaal gepaard gaat met veel strijd.
baciami ancora is een hernieuwde kennismaking met de vriendengroep uit Muccino’s eerdere l’ultimo bacio (the last kiss, 2001), in Nederland alleen uitgebracht op dvd. In de tussentijd regisseerde Muccino de Amerikaanse producties the pursuit of happyness en seven pounds, twee sentimenteel getoonzette drama’s met Will Smith in de hoofdrol.
De op één uitzondering na door dezelfde acteurs gespeelde personages uit l’ultimo bacio zijn inmiddels negen jaar ouder, maar lijken nauwelijks wijzer of evenwichtiger geworden. Zie bijvoorbeeld de overspelige Carlo (Stefano Accorsi), min of meer de centrale figuur in dit gezelschapsspel van kwetsen en verzoenen. In het voorgaande deel getrouwd met zijn grote liefde Giulia (toen Giovanna Mezzogiorno, nu Vittoria Puccini), nu al weer op de rand van een scheiding met veel wantrouwen en sarcasme van zijn kant. Want hij kan het natuurlijk niet hebben dat Giulia haar troost zoekt bij iemand die een aardige tweede vader voor zijn dochtertje dreigt te worden. Nee, de mannen worden door Muccino zeker niet op hun voordeligst neergezet.

Zelfinzicht
Het meeste zelfinzicht wordt nog getoond door Adriano (Giorgio Pasotti), die destijds vrouw en kind ontvluchtte, en nu na een Zuid-Amerikaans avontuur, een mislukte cocaïnesmokkel en twee jaar gevangenis in tamelijk ontredderde staat terugkeert. Zijn poging om dan tenminste de band met zijn zoon te herstellen wordt een pijnlijke ervaring. Hij is echter wel in staat de dingen te zien zoals ze zijn waardoor hij een geloofwaardige nieuwe start kan maken. Mede dankzij de bescheiden, maar ontroerend mooie bijrol van Valeria Bruni Tedeschi (de meest bekende actrice in dit gezelschap) levert dit een verfrissend contrast op met het pathos waar Muccino zijn andere hoofdpersonen mee opzadelt. Soms lijkt het werkelijk of we in een tragikomische soap voor de rijpere kijker terecht zijn gekomen.
Alsof Muccino toch niet helemaal vertrouwt op het vleugje ironie en de kracht van zijn acteursgezelschap onderstreept hij de emoties telkens met bijpassende muziek en chansons. Zelfs de voorspelbare regenbui ontbreekt niet. Juist die neiging het allemaal wat aan te dikken doet in feite afbreuk aan de meest aangrijpende momenten van de film, zoals die rond de mogelijk schizofrene Paolo, die niet opgewassen is tegen de door angst ingegeven reacties van de vrouw bij wie hij juist tot rust zou kunnen komen. Authentieke tragiek en oppervlakkige tegeltjeswijsheden liggen in baciami ancora dicht bij elkaar.

Leo Bankersen