Babies

Baby's, baby's en nog eens baby's

  • Datum 21-09-2010
  • Auteur Joost Broeren
  • Gerelateerde Films Babies
  • Regie
    Thomas Balmès
    Te zien vanaf
    07-10-2010
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

De eerste levensjaren van vier baby’s uit vier verschillende landen (twee rijk, twee arm) worden gevolgd in Babies van Thomas Balmès, dat vertedert maar niet beklijft.

Als ooit een titel de lading dekte, dan geldt dat wel voor Babies van Thomas Balmès. De documentaire volgt de eerste levensjaren van vier baby’s op drie continenten. We zijn te gast in een Mongoolse yurt, waar herderszoontje Bayar geboren is. In Amerika volgen we de ontwikkeling van Hattie, het eerste kind van een macrobiotisch stel uit San Francisco. Op de Afrikaanse savanne (Namibië) zorgt een groep jonge moeders voor het kroost van hun stam, waaronder de pasgeboren Ponijao. En in Tokyo kijken we mee met een stel dat hun dreumes Mari met de nieuwste snufjes omgeeft.

Balmès snijdt in een vloeiende montage heen en weer tussen die vier omgevingen. Zonder verder commentaar — geen voice-over, vrijwel geen dialoog (en wat wel wordt gezegd, wordt niet ondertiteld; net als de baby’s zelf verstaan we dus niets), weinig muziek en slechts zeer zelden een titeltje met informatie. We zien gewoon die vier ontluikende levens, zo veel gezien vanuit het prille perspectief van de baby’s zelf. Verschillen en overeenkomsten worden aangestipt; vergelijkbare ervaringen (de eerste stapjes, omgang met huisdieren, balspelletjes) vormen de verbindingspunten. Dat vergelijkende element stond overigens centraal in de originele Franse titel van de film, Bébé(‘s). De implicatie is: alle baby’s, en dus uiteindelijk alle mensen, zijn gelijk. Eén wereld. Can’t we all just get along?

Achossie
Wie bovenstaande beschrijving leest, zal denken: aan clichés geen gebrek. En inderdaad, de Amerikanen zijn zorgzaam maar betuttelend; de Japanners laveren tussen traditie en hightech; in Afrika is men één met de natuur; en de Mongolen moderniseren tegen wil en dank. Balmès doet bovendien niets om die stereotypen te nuanceren of in te kleuren; integendeel, hij lijkt het er bijna om te doen. Natuurlijk, dit zijn echte mensen en die zijn altijd ingewikkeld, nooit eenduidig. Maar voor de film zijn ze getypecast en gladgestreken.

Maar goed: het gaat Balmès ook niet om de ouders, laat staan om scherpe sociale inzichten. Veel verder dan het reductionistische ‘baby’s in onderontwikkelde landen zijn misschien wel gelukkiger dan de verwende nesten in het westen’ komt het niet. Baby’s, baby’s en nog eens baby’s, dat is wat de regisseur ons vol overtuiging voorschotelt. Baby’s die geterroriseerd worden door hun oudere broer. Baby’s die badderen in een emmertje. Baby’s die het boekje ‘No Hitting’ krijgen voorgelezen. Baby’s die het op een schreeuwen zetten als de bal niet doet wat ze willen. Baby’s die ruziën met een geit. Baby’s op yoga-les.

Dat is vaak grappig en vooral vertederend, zolang de film duurt — ‘achossie’ is het centrale sentiment van baby’s. Maar veel langer dan de 79 minuten die het nu zijn zou het niet moeten duren, en tien minuten nadat je buiten staat is het allemaal weer vervlogen.