AUSTRALIA

australia voert terug naar de duistere dagen net voor de Tweede Wereldoorlog — om ons weg te laten dromen tussen de dijen van Nicole Kidman of in de armen van Hugh Jackman.

australia is een fantastische en heerlijk kitscherige pastiche op d’oude Hollywoodgenres van de epische avonturenfilm en het groteske liefdesdrama. Het is geen briljante film — voor een continentomspannend project heeft australia ondanks de vele vergezichten best een beperkte horizon — maar dat was dan ook helemaal de bedoeling niet van regisseur Baz Luhrmann. De film is tot de nok toe gevuld met stereotypen, met humor als geplande ontsnappingsroute. Logisch ook want een van de scenaristen is de Tasmaniër Richard Flanagan, de auteur van het veel te weinig gelezen Gould’s book of fish.
Nicole Kidman is de net niet helemaal hulpeloze Britse aristocrate Lady Sarah Ashley die de Australische ranch van haar man van de ondergang wil redden. Zodra ze in Australië arriveert, ligt haar man echter dood op bed, ongelukje met een speer. Hugh Jackman verschijnt dan als haar weerbarstige begeleider Drover, en samen brengen ze een stapel vee door de woestijn naar de havenstad Darwin, redden een eiland met kinderen en ronden nog net niet de Tweede Wereldoorlog af. En ze hebben stomende seks. Buiten beeld, dat wel.

Spieren
Baz Lurhmann is de man van de kitsch. Zie moulin rouge en romeo + juliet. Niet van de kwaadaardige kitsch maar van de bewonderende, de-mens-kan-waarlijk-groots-zijn-kitsch. De suggestie van een morele ondertoon over de verschrikkingen die de Aboriginals zijn aangedaan is het enige in australia dat ruikt naar serieuze kitsch. Alleen is die toon gelukkig nauwelijks te horen door al het heroïsche gewauwel en de voortdenderende veestapels.
Hoewel Kidmans steriliteit als actrice het lastig maakt om een hete romance te laten broeien, is het Luhrmann toch gelukt. Door Jackmans torso en bravoure ongetwijfeld, maar ook doordat Lurhmann de tijd neemt en Kidman de ruimte laat voor haar meer eigengereide, stoerdere kant. Er is inderdaad een epische, 165 minuten durende film voor nodig om Kidman te laten smelten.
De blikken zijn vol verwachting, het licht is zacht, de spieren geolied, de paarden weerbarstig en de sidekicks schattig, dik of grappig genoeg. En de oorlogsverschrikkingen hangen vriendelijk opgetuigd in het decor. En Australië, tja, wat doet zoiets groots met een mens? Lurhmann maakte in ieder geval als een bezetene gebruik van de ruimte door om de paar minuten weidse luchtshots in te plakken. australia is fantastisch entertainment met beide voeten in de modder van de oude Hollywoodavonturenfilm en met genoeg zelfspot voor de meest verstokte postmodernist. Zelfs die geanimeerde zeeschepen die in Darwin in de haven liggen, zijn nét niet geloofwaardig. Dat had waarschijnlijk beter gekund, maar Luhrmann prefereerde de kitsch. Hopelijk. Gelukkig maar want het moet natuurlijk wel nep blijven. Ook Hollywood betaalde flink mee aan deze duurste Australische film ooit. Maar goed, zelfspot is dan ook allang de nieuwe ernst.

Ronald Rovers