AÑO BISIESTO

Michael Rowe weet sensatiezucht en platvloersheid vakkundig te vermijden in año bisiesto, een verrassend tedere vertelling over de sado-masochistische uitweg die de vrijgezelle Laura uit haar eenzame leven vindt.

"Ik heb hier hartstikke veel vrienden en heb het super naar mijn zin", houdt Laura haar broertje Raúl voor. Maar het leven in de grote stad blijkt voor de vrijgezelle Laura vooral eenzaam en treurig. Zoals haar Dell-laptop door een strategisch geplaatste Apple-sticker hipper over moet komen, zo verbloemt Laura ook hoe intens ongelukkig ze is. In het eerste deel van Michael Rowe’s speelfilmdebuut año bisiesto, dat op het afgelopen filmfestival van Cannes de Camera d’Or voor beste debuut won, schetst de van oorsprong Australische regisseur dit eenzame leven.
Dat leven, en daarmee de film, speelt zich vrijwel geheel af binnen de muren van Laura’s appartementje in Mexico Stad. Tekenend moment: Laura masturbeert terwijl ze het tortelende stelletje in de flat tegenover haar begluurt. De teder gefilmde scène is expliciet, niet perse erotisch maar zeker ook niet plat. Het is een voorbode voor de volstrekt natuurlijke manier waarop Rowe de hele film lang met het fysieke leven van Laura — niet onaantrekkelijk maar zeker geen klassieke schoonheid — om zal gaan. Ook als ze achter haar laptop gewoon even in haar neus peutert. Maar vooral: ook als ze, wanneer de plot van de film op gang komt, met nieuwe vlam Arturro (Gustavo Sánchez Parra) verwikkeld raakt in een sadomasochistisch spel van aantrekken en afstoten.

Plasseks
We volgen Laura’s leven gedurende een maand. Om precies te zijn: de maand februari van een schrikkeljaar — de letterlijke betekenis van de titel. Laura streept de dagen af op haar kalender; de laatste, extra dag van de maand is alvast felrood gemarkeerd. Daar blijkt laat in de film niet enkel de ellende van een extra dag alleen in te schuilen. Het is juist Arturro die deze achtergrond, die door Rowe subtiel wordt geschetst en ik hier niet weg zal geven, uiteindelijk bij Laura los krijgt.
Hun seksuele escapades lijken met elke ontmoeting grimmiger te worden — van een hand om haar keel naar klappen met de riem naar plasseks en nog wat verder. Dat is nietaltijd prettig om naar te kijken, maar Rowe mijdt vakkundig de sensatiezucht die deze thematiek veelal afdwingt. De relatie tussen Laura en Arturro is buiten de bruutheid en onderwerping in de slaapkamer van een vertederende huiselijkheid: na de plasseks maakt zij liefdevol een snack voor hem klaar. En hoewel Arturro altijd de aggressor is (of speelt), is het uiteindelijk Laura die hem uitnodigt, aanmoedigt en de grenzen bepaalt. Totdat 29 februari dan toch echt nadert, tenminste. Daar loopt Laura uiteindelijk tegen Arturro’s grenzen aan. En tegen die van Rowe: de film loopt dankzij een kleine deus ex machina met een sisser af, alsof de regisseur op het laatste moment terugdeinst voor de uiterste consequenties van zijn verhaal.

Joost Broeren