Anne+

Het is tragisch gesteld met de representatie van lesbische vrouwen op de Nederlandse televisie. Vernieuwing komt uitgerekend van een webserie die door BNNVARA en 3LAB ook op tv wordt uitgezonden. Met het zesdelige Anne+ stijgt het quota lesbiennes tijdelijk onevenredig: elke uitzending staat naast hoofdpersoon Anne een van haar ex-vriendinnen centraal.

Van Ramses (Michiel van Erp, 2014) tot Jongens (Mischa Kamp, 2014) en Gewoon vrienden (Annemarie van de Mond, 2018): met de representatie van homoseksuele hoofdpersonen in Nederlandse Telefilms en miniseries lijkt het de laatste jaren steeds beter te gaan. Toegegeven, afgezien van Ramses is homoseksualiteit ook steevast het onderwerp van een film of serie wanneer de hoofdpersoon op zijn eigen geslacht valt. Wat vooruitgang betreft is het dus zo treurig gesteld dat we voor een Nederlandse serie met homoseksuele hoofdpersonen die niet per se over hun homoseksualiteit handelt, terug moeten naar begin jaren negentig: de komedieserie In de Vlaamsche pot over het koppel Luciën en Karel en hun restaurant.

Wat hierin ook opvalt is dat al deze voorbeelden over de liefde tussen twee mannen gaat. Maar hoe zit het met de vrouwen? Een terechte vraag. Met de L in lgbtiq+, ‘lesbisch’, is het op tv nog iets treuriger gesteld. De nieuwe zesdelige (web)serie Anne+ brengt daar verandering in met een dubbele dosis lesbian fun. In elke aflevering wordt de relatie van Anne (Hanna van Vliet) en een van haar oude liefdes behandeld.

De ideologie van meer diversiteit op het kleine scherm speelde zelfs achter de schermen van deze serie. Scenarist Maud Wiemeijer en regisseur Valerie Bisscheroux stelden samen een crew (en cast) samen van voornamelijk niet-heterovrouwen. In Bisscheroux’ woorden: “Omdat het gewoon niet vanzelfsprekend zou moeten zijn dat mannen de overhand hebben in een project. Maar ook omdat we als lgbtq+’ers allemaal dezelfde motivatie hadden: om de content te maken die we vroeger zelf misten.”

Plezier
Twee meisjes in plaats van een jongen en een meisje. Het meest verfrissende aan Anne+ is dat het geen nicheserie is geworden voor de lesbische markt, maar dat het gewoonweg over relaties gaat. De grootste vernieuwing zit daarbij in de vorm. Voor internet niet heel speciaal maar voor tv des te meer: een dramaserie van 10 minuten per aflevering. Oplossing van NPO3: twee afleveringen per keer uitzenden.

Hoe dat uitpakt is een kwestie van afwachten. Wat hoe dan ook zal opvallen is het plezier dat hier is ingestoken. Het levendige straatbeeld, het dito camerawerk maar ook het production design dat met posters van Todd Haynes’ Carol (2015) en schrijfster Lieke Marsman tot zelfs met regenboogsportsokken inside lesbian jokes in dit passieproject heeft verstopt. Het zijn dit soort details die luchtig onderstrepen waar het hier om te doen is: het echte verschil zit in de nuance, maar vergeet niet hoeveel die ertoe doet.