ANIMAL KINGDOM

Met het groezelige epos over een criminele familie animal kingdom richt de Australische debutant David Michôd zich niet op de adrenaline van de misdaad maar op de achterliggende angst van de crimineel.

Sfeervol en effectief blijft de film de volle twee uur, maar zo ijzersterk als in zijn openingsscène komt debuterend regisseur/scenarist David Michôd in de rest van animal kingdom niet meer uit de hoek. De zeventienjarige Joshua, kortweg J (James Frecheville) hangt op de bank en kijkt naar een dom spelprogramma. Zijn moeder ligt, ogenschijnlijk duttend, naast hem op de bank. En dan komt het ambulancepersoneel binnen dat hij blijkbaar al eerder had gebeld. "Ze nam een overdosis smack", meldt J droogjes, bijna apathisch.
Zijn moeder overleeft het niet, en zo komt J terecht in het leeuwenhol van zijn oma ‘Smurfie’ (Jacki Weaver, voor deze bijrol genomineerd voor een Oscar) en haar drie criminele zoons: de opgefokte cokedealer Craig (Sullivan Stapleton), de brave meeloper Darren (Luke Ford) en de alfa-psychopaat ‘Pope’ (Ben Mendelsohn). In een nogal klungelige en net te lange voice-over, die gelukkig de rest van de film achterwege blijft, schetst hij het scenario: de criminelen zijn meedogenloos en de politie die hen achtervolgt schietgrage cowboys. "Ergens moeten ze het weten", stelt hij over zijn ooms, "dat criminelen uiteindelijk altijd tegen de lamp lopen." Die onderhuidse kennis en de angst die er uit voortkomt, en die door elke broer op zijn eigen manier wordt gemaskeerd, is een van de sterkste punten aan dit ingetogen Australische misdaaddrama.

Afgemeten
Michôd deinst niet terug voor het gewelddadige leven van de broers, waar J als jongste telg natuurlijk al snel onherroepelijk bij betrokken raakt. Maar animal kingdom draait uiteindelijk niet om de misdaad zelf; hier geen bankovervallen vol adrenaline of opgefokte politieachtervolgingen. Zeker de helft van de film speelt zich af binnen de vier muren van het groezelige huis waar de familie verblijft, schijnbaar wachtend op het onvermijdelijke. En zelfs als ze naar buiten treden voor een van de represailleacties richting de politie in de eindeloze opeenvolging van oorzaak en gevolg, levert dat geen actie op, maar bruut en afgemeten geweld.
Des te jammerder is het dat Frecheville als J zo vlak blijft. De apathie die in die openingsscène zo sterk werkt, blijft hem de film lang aankleven. Ook als hij voor het eerst een pistool op iemand richt — "kreeg je er een stijve van?" vraagt oom Craig met een vette grijns. Ook wanneer hij met zijn vriendin Nicky (Laura Wheelwright) is, die de gevolgen van zijn misdadig leven moet dragen. En ook als hij ondervraagd wordt door detective Nathan Leckie (Guy Pearce, met de voor de rol verplichte druipsnor), schijnbaar de enige oprechte agent in de stad. Zijn lethargie is twee uur lang licht storend, tot die aan het dramatische slot van de film precies op zijn plek valt.

Joost Broeren