AMIN

Een vaalblauwe lucht met witte wolkjes. Onschuldiger, terloopser, optimistischer kan een verhaal haast niet beginnen. Nog even en de zon komt tevoorschijn, lijkt die lucht te willen zeggen. Maar niets blijkt minder waar in amin, de korte film van de Franse regisseur/scenarist David Dusa die in Rotterdam de Prix UIP van de Europese Film Academy won. Dusa heeft aan acht minuten genoeg om de naïeve interpretatie van die wolkjes te vervangen voor smetten op een blazoen, dwarsliggers die de zon blokkeren; verre voorbodes van een aanrollende storm. Tussen de twee shots van dezelfde hemel vertelt Dusa het verhaal van het jongetje Amin, dat op de achterbank van zijn vaders auto door een Franse stad rijdt. De beweeglijke, subjectieve camera zuigt de kijker de belevingswereld van Amin binnen. Op de radio klinken halfverstaanbare flarden van nieuwsberichten, over een lokaal relletje en internationale conflicten waarin Europa een rol speelt. En dan wordt de auto gestopt door twee agenten.
De montage van deze Frans/Nederlandse/Duitse coproductie was in handen van de Nederlandse filmmaakster Nathalie Alonso Casale (figner: the end of a silent century), en geluidsman Alex Booy (de zee die denkt) tekende voor het geluidsontwerp en de mixage.

Karin Wolfs