AGATA E LA TEMPESTA

Iets in Agata e la tempesta is ongrijpbaar en dat is niet de liefde.

Silvio Soldini loopt bij voorkeur het lot te sarren. Vier jaar geleden had hij veel succes met Pane e tulipani waarin een huisvrouw met een neerslachtige IJslandse ober mocht ontsnappen aan haar verstikkende gezin. In Brucio nel vento was het twee jaar geleden een Oost-Europese immigrant die mocht bewijzen dat liefde ondanks een aan zekerheid grenzende onwaarschijnlijkheid toch nog mogelijk is. Agata e la tempesta (Agata betekent ‘de goede’) is net als Pane e tulipani een romantische komedie Italiaanse stijl — dus geen herfst in Central Park en geen gehannes met e-mail — maar is ambitieuzer van opzet.
Agata (Licia Maglietta uit Pane e tulipani) is een boekverkoopster die wordt versierd door de veel jongere Nico. Haar broer Gustavo ontdekt ondertussen dat hij haar broer niet is omdat zijn moeder hem kort na zijn geboorte aan een ander gezin verkocht. Die verhalen zijn doorsneden met de seksuele escapades van zijn echte (half)broer Romeo die tussen zijn kledingverkopen door zowat elke vrouw die hij ontmoet het bed in praat.
Anders dan in Pane e tulipani richt de camera zich niet op één hoofdpersoon. Gustavo’s pogingen om uit te vinden of hij echt als baby is verkocht en Romeo’s kruistochten worden door Soldini net zoveel uitgelicht als Agata’s affaire met Nico. Dat is de eerste ambitie die deze film uittilt boven Soldini’s eerdere werk. Maar er is meer. De storm uit de titel verwijst naar de licht absurde maar volledig voorstelbare elektrische storm die Agata opwekt als ze emotioneel wordt. Elke vijf minuten knallen lampenpitten van het plafond, doven straatlantarens, begeeft de radio het of explodeert ergens een broodrooster. In de jaren dat ze voortkabbelde als lusteloze single was de storm gaan liggen maar nu Nico is verschenen, springen de vonken weer over.

Vleugellam
Ondanks het ensemble-karakter van de film wijst de titel op een hoofdrol voor Agata en haar nieuwe liefde. Soldini wil dat we ons met haar identificeren. Maar dat doen we niet en dat is het belangrijkste probleem van de film. Dat het eerste uur vol zit met cross-cuts tussen de belevenissen van de verschillende personages is niet erg. De verhaallijnen zijn interessant genoeg. Maar als halverwege alles op zijn plek valt, ligt Agata’s affaire vleugellam op de grond. Gustavo’s zoektocht boeit meer dan Agata’s opbloeiende liefde en dat is deels te verklaren doordat het personage van haar geliefde Nico niet interessant genoeg is.
Maar belangrijker is dat de film eenheid van toon mist. Voor een romantische komedie blijft het drama te veel doorzeuren en voor een bitterzoet drama is het slapstickgehalte te groot. En wat is er toch met die storm? Die wordt nergens meer dan een gimmick. Had Soldini haast om de film af te maken? Iets meer aandacht voor de sfeer en achteraf voor de montage zou van dit verhaal een subtiele komedie hebben gemaakt.

Ronald Rovers