After the Tone

Het idee van After the Tone is ijzersterk: op de geluidsband horen we alleen de voicemails op de telefoon van architect Onno, in beeld zien we alleen de locatie van degene die het bericht inspreekt. Maar niet de persoon zelf.

Digna Sinke vertelde voor de vertoning van After the Tone op het Filmfestival Rotterdam dat ze verbaasd was dat ze zo hoog in de publieksenquête van het festival terecht was gekomen. Ze had tijdens het maken van de film helemaal niet aan het publiek gedacht. Toch is haar speelfilm — ondanks het ontbreken van zichtbare acteurs — heel toegankelijk geworden. Het idee van After the Tone is origineel: we horen de voicemails die worden achtergelaten op de telefoon van architect Onno, maar zien enkel de plekken waar ze worden ingesproken. Het verhaal over de mysterieuze verdwijning van de architect moeten we zelf samenstellen uit de ingesproken berichten. Dat werkt lange tijd wonderwel goed. Al luisterend maak je je een voorstelling van insprekers die zich zorgen maken om het lot van Onno. We zijn getuige van de groeiende wanhoop bij zijn verbeten zus (mooie stemrol van Rifka Lodeizen), de verwijten van zijn zakenpartner (enkele belangrijke klanten hebben zich teruggetrokken omdat Onno heeft verzaakt) en de voor iedereen herkenbare bezorgdheid van zijn moeder die zich niet wil opdringen maar wel heel regelmatig aan de telefoon hangt (tragikomisch ingesproken door Olga Zuiderhoek).
De bijzondere manier waarop de locaties zijn gefilmd doet denken aan Sinkes indrukwekkende documentaire over Tiengemeten Weemoed & wildernis: strak gekadreerde beelden van een kil kantoorgebouw, een overslaghaven, een rijtjeshuis met verlaten plantsoen, de parkeerplaats van een Makro. Mensen ontbreken nagenoeg. Lang wordt het verhaal voortgedreven door de vraag wat er met Onno is gebeurd, maar zodra de film op een vermoedelijke ontknoping afstevent, implodeert de spanningsboog en blijkt de nieuwsgierigheid naar de toedracht niet genoeg om de film te dragen. Het wordt ook steeds ongeloofwaardiger dat Onno’s voicemail nog maanden na dato wordt ingesproken. Zo wordt de eerst zo levendige film plotseling weer een schrijftafelidee.

Mariska Graveland