About Time

Richard Curtis (Love Actually, Four Weddings and a Funeral en Notting Hill) maakte opnieuw een slimme, ontroerende en geestige romantische komedie.

Van alle denkbare sciencefictionthema’s (ruimte-exploratie, cloning, robotica) leent tijdreizen zich waarschijnlijk het best voor een romantische komedie. Geen ander genre is immers zo geobsedeerd met dat éne perfecte ogenblik of die éne gemiste kans. Van Francis Ford Coppola’s Peggy Sue Got Married (1986) tot Safety Not Guaranteed (2012); steeds is er die vraag van de verliefde ziel: wat als ik het over kon doen?
Wat tijdreizen natuurlijk ook aantrekkelijk maakt voor een liefdesverhaal, is dat het low-tech mag zijn. Elektronische apparatuur en quasiwetenschappelijke uitleg doen de meeste harten niet sneller kloppen, maar zijn in een tijdreisfilm ook helemaal niet nodig. In About Time, de nieuwe film van romkom-specialist Richard Curtis, is het gewoon een kwestie van in een donkere kast gaan staan, je vuisten ballen en denken aan het moment waarnaar je terug zou willen keren.
Tim Lake hoort pas op zijn eenentwintigste van het wonderlijke vermogen tot tijdreizen, dat om de een of andere reden alleen gegeven is aan het mannelijke deel van zijn excentrieke familie. Zijn vader (een hartverwarmende Bill Nighy) legt hem de spelregels en beperkingen uit (‘You can’t kill Hitler or shag Helen of Troy, unfortunately’). Tim, een verlegen en onhandige roodharige slungel, heeft inderdaad regelmatig behoefte aan een tweede kans. Polly niet gekust op het nieuwjaarsfeest? Te lang gewacht met Charlotte? Tim kruipt snel in een meterkast, keert terug in de tijd en probeert het nog eens.
Curtis stelt Tims ontmoeting met zijn echte love interest trouwens opvallend lang uit. Wanneer hij dan eindelijk als volwassene in Londen de lieftallige Mary (Rachel McAdams) ontmoet en haar, tijdens een diner in het donker, per ongeluk aardbeienmousse in het oog smeert, ben je al helemaal voor hem gewonnen.
Plot en moraal van het verhaal mogen bepaald niet verrassend heten, maar de uitvoering is nagenoeg vlekkeloos. De vele humoristische personages en dito dialogen maken zelfs een scène als de eerste ontmoeting met de schoonouders tamelijk onweerstaanbaar. Domhnall Gleeson — ooit was hij Bill Weasley in Harry Potter — is uitstekend gecast als Tim.
Tijdreizen lost natuurlijk niet alle hartenleed op, maar wat de ‘Secret Formula for Happiness’ van Tims vader dan wel is wordt in de finale pas uit de doeken gedaan. Het geheim van Richard Curtis, ondertussen? Misschien is dat het feit dat hij, in tegenstelling tot de makers van alle voorspelbare en suikerzoete Amerikaanse romkom-rommel die ieder jaar op ons afkomt, het huwelijk niet als het utopische eindstation ziet (dat mag rustig verregenen). Of misschien is dat de behendigheid waarmee hij About Time halverwege transformeert van boy-meets-girl in een ontroerend, veel meer omvattend en, ja, ook tijdlozer liefdesverhaal.

Barend de Voogd