A Thousand Times Good Night

Oorlogsfotografen zijn helden die om de wereld wakker te schudden hun leven riskeren. De Noorse regisseur Erik Poppe brengt graag een simpele boodschap.

Niemand kan zo gekweld kijken als Juliette Binoche. Het levert soms aangrijpend drama op, zoals Bruno Dumonts Camille Claudel 1915. Ook in A Thousand Times Good Night biggelen regelmatig de tranen over de wangen van La Binoche, maar nu zijn ze pathetisch en ongeloofwaardig. Het bewijst weer eens dat acteurs afhankelijk zijn van wat filmmakers bedenken. Als het script niet deugt, spelen ze een verloren wedstrijd.
Zoals Binoche in A Thousand Times Good Night. De filmster speelt oorlogsfotografe Rebecca die in Kabul een zelfmoordterroriste volgt. Ze is in een huis aanwezig bij het omgorden van de bomgordel en mag meerijden in het busje dat de terroriste naar de plek van de aanslag brengt. Heel geloofwaardig allemaal. Als Binoche het halverwege de rit benauwd krijgt en uitstapt op een markt, trekt ze met haar gefotografeer van het busje de aandacht van de politie. In paniek blaast de terroriste zichzelf voortijdig op, met doden en gewonden op de markt tot gevolg.
Het lijkt de opmaat van een drama over schuldgevoel en ethische dilemma’s — waar liggen de grenzen in oorlogsfotografie? — maar de film is alleen geïnteresseerd in het gezinsleven van de fotografe, die gewond raakt bij de aanslag. Als ze thuiskomt, eist haar man dat ze minder gevaarlijk werk gaat doen. Een onmogelijke eis aan Rebecca, die gedreven wordt door woede over oorlogsellende. In de woorden van Rebecca: "Ik wil dat mensen in hun koffie stikken als ze een krant openslaan."
Het roept de vraag op in welke tijd Rebecca leeft. Denkt ze echt dat foto’s de wereld nog kunnen veranderen? Bij iemand die één van ’s werelds beste oorlogsfotografen is, zoals iemand in de film zegt, is zo’n naïeve opvatting ongeloofwaardig. Dat geldt ook voor haar gebrek aan zelfkennis. Ze denkt dat ze uitsluitend wordt gedreven door naastenliefde, maar zou de zucht naar avontuur niet ook een rol spelen? Is de fotografe nooit in de greep van de adrenalinerush, waarover iedere oorlogsfotograaf bizarre verhalen kan vertellen?
Het drama verliest zijn laatste restje geloofwaardigheid als Rebecca met haar tienerdochter, die op school een Afrikaproject doet, naar een vluchtelingenkamp in Kenia vliegt, en ze als daar de pleuris uitbreekt een ridicule beslissing neemt. Regisseur Poppe werkte zelf als oorlogsfotograaf in onder meer Congo. Het was fijn geweest als hij met een bredere blik dan de thuisperikelen van oorlogsfotografen naar de dilemma’s van oorlogsfotografie had gekeken.

Jos van der Burg

Filmkrant.Live verzorgt in augustus inleidingen bij Must A Thousand Times Good Night:
Cinema Oostereiland | Hoorn | 24 juli 19.30 uur | door Ronald Rovers
Meer info op filmkrant.nl > filmkrant.live