A Simple Life

Ontroerend Chinees verhaal over een handreiking tussen generaties. Goed dat er hier eindelijk weer een film van Hongkong-prominent Ann Hui wordt uitgebracht.

Ann Hui was eind jaren tachtig een van de vernieuwers van de Hongkong-cinema. Met haar veelvuldig bekroonde films en een voorkeur voor geëngageerde onderwerpen en actuele thema’s als bootvluchtelingen, culturele verschillen en relatiegeweld geldt ze nog steeds als een van de belangrijkste regisseurs uit die regio.
Bijna schokkend dus om bij de voorbereiding van deze bespreking te ontdekken dat sinds haar avontuurlijke zwaardvechtersepos The Romance of Book & Sword (1987) en het familiedrama Song of the Exile (1990) geen Nederlandse distributeur meer de moeite heeft genomen om zich over een van haar films te ontfermen. Een verzuim dat nu met de uitbreng van het bescheiden A Simple Life (Tao jie) slechts ten dele wordt goedgemaakt.
In deze op ware gebeurtenissen gebaseerde geschiedenis richt Hui haar blik op de oudere generatie die, zo stelt ze zelf, in de Hongkong-film zelden aan bod komt. Het is het nuchter maar liefdevol vertelde verhaal van een filmproducent (Hongkong-ster Andy Lau) en zijn bejaarde huishoudster (Deanie Ip, beste actrice in Venetië). Zij heeft zich haar leven lang voor zijn familie weggecijferd en was een soort tweede moeder. Wanneer ze door een beroerte wordt getroffen en naar een verzorgingshuis gaat besluit hij haar niet in de steek te laten.
A Simple Life ontvouwt zich zonder veel dramatische ophef als een eenvoudige, soms bijna documentair getinte kroniek. Er is ruimte voor laconieke kanttekeningen bij de bejaardenopvang als snel groeiende bedrijfstak naast bijna terloopse schetsen van de onuitgesproken vertrouwelijkheid tussen de oude dame en haar veel jongere, maar eveneens alleenstaande steun en toeverlaat.
Voor wie er gevoelig voor is, is het zeker ontroerend. De vanzelfsprekendheid waarmee Hui het voor ons neerzet zou je bijna een statement kunnen noemen. Dat laatste is tegelijkertijd de kracht en zwakte van de film. Want met alle waardering voor de ingetogen benadering, met bijna twee uur is het aan de lange kant en het dreigt tegen het eind zelfs wat anekdotisch te worden. Ook de onopgesmukte stijl is, tja, nogal onopvallend. Zodat je bijna uit het oog dreigt te verliezen dat Hui soms plotseling met een half woord of gebaar iets van de eenzaamheid van de hoofdpersonen kan onthullen.

Leo Bankersen