A Quiet Passion

Luister naar de zachte stem

A Quiet Passion

Emily Dickinson schreef met haar gedichten een brief aan de wereld, maar die schreef niet terug. Terence Davies filmt de Amerikaanse dichteres net zo bedachtzaam als de staccato gedichten van Dickinson zelf: tot de essentie teruggebracht.

Over Emily Dickinson is weinig bekend. De vrouw die pas na haar dood werd omarmd als een van de belangrijkste negentiende-eeuwse Amerikaanse dichters, heeft in haar leven geen gedicht onder haar eigen naam gepubliceerd. Tijdschriftredacteuren oordeelden neerbuigend over haar werk, en na wat gemor publiceerden ze enkele van haar gedichten anoniem met, tot haar grote woede, een andere interpunctie. De enige prijs die ze won was de tweede prijs voor een zelfgebakken brood.

Dickinson verkoos de afzondering in haar familiehuis in Amherst, Massachusetts, en verborg zich op latere leeftijd het liefst boven aan de trap om bezoekers te woord te staan. Ze had weinig op met uiterlijk vertoon, maar haar innerlijke leven was des te rijker. En ze was rebels, op haar eigen ingetogen manier, ze brak met het geloof, met de stijlregels van de poëzie en met de verwachtingen over de rol van de vrouw. Ze was niet opstandig door te schreeuwen maar door stilletjes te doen wat ze moest doen: schrijven, wel zo’n 1.800 gedichten in totaal.

De Engelse meester van de zachte stem Terence Davies (Distant Voices, Still Lives) heeft haar innerlijke leven heel mooi weten te vangen door van haar overdenkingen het hart van de film te maken. Niet alleen vanwege het ontbreken van feiten en groot drama in haar biografie, maar omdat ze haar poëzie altijd belangrijker vond dan haar leven. Ze schreef met haar gedichten een brief aan de wereld, maar die schreef niet terug. "Jij hebt je poëzie", zegt haar schoonzus troostend. "Maar jij hebt een leven", antwoordt Emily, prettig ingehouden gespeeld door Cynthia Nixon (Sex and the City).

Hoewel Dickinson als vrouwelijke dichter in haar tijd geen uitzondering was, maakt de film wel duidelijk dat vrouwen niet geacht werden om zichzelf op een oorspronkelijke manier te uiten. Vrouwen moesten nog toestemming vragen aan hun man om te schrijven. De ongehuwd gebleven Emily had dan ook weinig op met het huwelijk, ook omdat ze haar weinige vrienden verloor zodra ze gingen trouwen.

Davies filmt Emily zo bedachtzaam en kalm als de staccato gedichten van Emily zelf: enigmatisch, tot de essentie teruggebracht en altijd zorgvuldig gecomponeerd.