A LOVESONG FOR BOBBY LONG

Aan de drank geraakte literatuurprofessor John Travolta en stuurse trailer-trash tiener Scarlett Johansson vormen een disfunctionele familie in het fotogeniek-armoedige New Orleans.

Het is de heilige graal voor iedere acteur: de Serieuze Dramatische Rol. De vertolking die uitglijders uit het verleden moet doen vergeten en nieuwe status moet kweken. Romcom-floddertje Meg Ryan gaf zich bloot in het ultra deprimerende, artistiek zeer verantwoorde In the cut, en Nicolas Cage won een Oscar voor zijn enkeltje zelfdestructie in Leaving Las Vegas. Zoiets moet ook John Travolta voor ogen hebben gestaan, toen hij zijn zinnen zette op het personage van Bobby Long, een aan drank en lager wal geraakte professor. Een afgetakeld, ongewassen drankorgel dat de dag doorbrengt met zuipen, gitaar tokkelen en hoogstaande literatuur citeren. Een monumentale rol moest het worden, doorleefd, kwetsbaar, en vervallen; vol rimpels en toch mooi excentriek. Zo kon Travolta — ooit Mr Disco, Mr Pulp Fiction, kortom Mr Cool — zich revancheren voor een trits films van consequent beschamende kwaliteit.
Maar helaas, het mocht niet zo zijn. Bobby Long is geen tragische, door het leven gegeselde persoonlijkheid, maar gewoon een nieuw nummer in Travolta’s cool-collectie. Zelfs als oude alcoholist gaat hij getooid in een hip-kort geknipte, prachtig zilvergrijze coupe. Rimpels, onderkinnen en een hangbuik mogen we niet zien; alleen een zwart-beschimmelde teen toont het verval. En de typerende doordringende Travolta-oogopslag verraadtt één ding: tevredenheid. Tevredenheid met het feit dat hij, ook al speelt hij een stinkend wrak van een mens, John Travolta is. Mr Cool dus.

Haat en nijd
Deze zelfvoldane ijdelheid is kenmerkend voor de man wiens rolkeuze bepaald lijkt door het motto Be Cool — wat hij sinds Face/Off niet meer is geweest.
Ooit was Bobby Long een charismatische literatuurprofessor, nu leeft hij als halve zwerver in New Orleans, tezamen met zijn vroegere protégé en overtuigd mede-alcoholist Lawson (Gabriel Macht). Ze overleven op een dieet van whiskey, Amerikaanse literatuur en de droom dat Lawson ooit een boek zal schrijven. De komst van Purslane verstoort hun niet onprettige leventje. Trailer-trash tiener Pursy (Scarlett Johansson) wil, nu haar moeder is overleden, wonen in het huis waar ze ooit opgroeide, en is onprettig verrast het bewoond aan te treffen. Niet van plan te wijken voor de zuipende nietsnutten, die ooit bevriend waren met haar moeder, neemt zij haar intrek. Wat volgt is een clichérijk, kabbelend verhaal over een disfunctionele familie waar ondanks aanvankelijke haat en nijd toch iets moois opbloeit. Want onder de bezielende aanwezigheid van Pursy bloeit het beschimmelde pand op, moet Bobby de confrontatie met zijn weggedronken verleden aan, en leren de intellectuele has-beens het meisje het belang van onderwijs.
Voor een drama over afwezige ouders en ontspoorde levens is A lovesong for Bobby Long wel erg pijnloos. Regisseur en scenarioschrijver Shainee Gabel kiest voor voorspelbaar en schattig sentiment. De alcoholisten zijn gezellig excentriek, de armoede van zuidelijk Amerika is kleurrijk. Fotogeniek, dat wel.

Rik Herder