7 Giorni

Kun je de liefde bedrijven en tegelijkertijd de liefde buiten de deur houden? Een koppel stelt zichzelf op de proef in een drama dat twijfelt tussen romantiek en authenticiteit.
 
De aanloop naar een bruiloft op een ruig en schilderachtig Italiaans eilandje vormt het decor voor een worsteling met liefdestwijfels. Niet die van het bruidspaar zelf, maar van Ivan en Chiara, het tweetal dat daar in zeven dagen het feest moet voorbereiden. Geen kleinigheid, want de vuurtoren waar het bruidsbed moet komen ligt in puin en het enige hotelletje is ook niet veel soeps.
Die tegenslag zorgt direct voor de eerste botsing. Ivan, een in de liefde teleurgestelde bioloog met meer interesse voor planten dan voor mensen, ergert zich overal aan. Vooral aan die rare bevlieging van zijn broer, de bruidegom. Chiara, de beste vriendin van de bruid, wil juist alles op alles zetten om er iets moois van te maken. Het bruidspaar is namelijk drie jaar geleden afgekickt van heroïne. Je mag best iets voor dat dappere stel over hebben. Dus noemt ze Ivan op de eerste dag een klootzak. Maar op de tweede dag zoenen ze al, hoewel Chiara nog aarzelt of ze verder moeten gaan. Op de derde dag stelt Ivan voor om simpelweg een paar dagen van elkaar te genieten, zonder verplichtingen en het gedoe achteraf. Je ziet haar denken: ‘Gelooft hij dat zelf?’, maar met een uitdagende blik stemt ze toe.
Dat is wel een heel doorzichtig aanloopje naar de complicaties die voorspelbaar volgen zodra ze open kaart moeten spelen. Want het wordt snel duidelijk dat Rolando Colla niet zomaar een spannende zomerflirt op het oog heeft, maar wel degelijk een serieus drama over een man die het vertrouwen in zichzelf heeft verloren en een vrouw die weer voor een ander dilemma staat. Het slot verwijst zelfs naar een Griekse klassieker en elders wordt poëzie van Pablo Neruda geciteerd.
Eenzelfde tweeslachtigheid proef je in de keuze voor de eilandlocatie en zijn eenvoudige, door een hard leven getekende bewoners. Ziet Colla zichzelf hier in het voetspoor van de Italiaanse neorealisten, of is hij gewoon gevallen voor de mooie plaatjes?
Niettemin lijkt het streven naar authenticiteit oprecht. Er wordt serieus geacteerd en voor veel bijrollen koos de regisseur met succes lokale non-professionals. De koorzang van de oude dorpelingen is onverwacht ontroerend. Gaandeweg groeit toch het gevoel dat er voor Ivan en Chiara veel op het spel staat en leef je met hen mee. Maar voor het zover is maakt Colla het ons met zinnen als ‘ik heb nog nooit zoiets gevoeld’ of ‘hoe weet je dat de liefde voorbij is’ niet altijd even gemakkelijk.

Leo Bankersen