2 DAYS IN PARIS

Naast Art nouveau, Rococo, Barok en Neoclassicisme vind je in Parijs vooral ook neuroten, blijkt uit 2 days in paris.

Na before sunrise en before sunset wilde Julie Delpy een paar misverstanden over de stad en de mensen uit de weg ruimen. Ze regisseerde, monteerde, schreef, produceerde en musiceerde 2 days in paris.
Op de terugweg vanuit Venetië naar New York logeren Jack en Marion twee dagen in Marions geboortestad Parijs in het appartement dat Marion daar aanhoudt. Boven dat van haar ouders.
Jack is een irritante hypochondrische neuroot die pertinent niet met de metro wil omdat die juist op dat moment door terroristen zal worden opgeblazen.
Marion, minder neurotisch maar wel Parisienne van geboorte, blijkt niet te beroerd vakantiefoto’s van een naakte Jack met ballonnen aan z’n piemel naar pa en ma te sturen. Waar Jack tijdens een diner met haar ouders mee wordt geconfronteerd. En voor wordt uitgelachen. Denkt hij.
Steeds meer kleine irritaties komen boven. Ondertussen wordt Jack meegesleurd langs ex-vriendjes, die op verdacht veel plaatsen in de stad opduiken. Of beeldt hij het zich maar in? Beeldt hij zich ook maar in dat die ene ex daarnet onverbloemd over Marion heen stond te kwijlen? Alsof hij er helemaal niet naast stond? Natuurlijk wordt op galerieopeningen en feestjes alleen Frans gesproken, hoewel men beleefd genoeg is om eerst te vragen of Jack wel Frans spreekt. Of men begint in het Engels dodelijk saaie gesprekken over het eigen geslacht of seksleven. Heeft iedereen het hier alleen maar over seks of lijkt dat maar zo? Jack wordt steeds jaloerser, Marion vertoont steeds meer idiote trekken en ze kan Jacks aantijgingen uiteindelijk niet meer weerleggen. Ze hééft tenslotte ook een hele serie sms’jes van een andere man over harde palen en paalrijden op haar mobiel staan. Enfin, de bom barst.

Blah blah blah
Na een paar minuten verwacht je een neuro-talkie-upper-bourgeois-grote-stads-relatie-flick — de zoveelste — maar de film gaat verder dan dat. Delpy kent het genre trouwens, haar eerste kortfilm heette blah blah blah.
Zo verandert de ergernis over Jacks gezeur langzaam in sympathie voor zijn kwetsbaarheid. Want die kleine dingen die hij ziet bij Marion, die zouden wel eens waar kunnen zijn. Staat ze inderdaad niet te liegen, wat gebeurde er toen ze afgelopen januari een tijdje hier verbleef?
Waar hun relatie eerst solide leek met wat neurotische ‘icing on the cake’, schijnt nu een wankel evenwicht door. Kennen ze elkaar na twee jaar wel, moeten deze mensen wel verder met elkaar?
Wat zich aandient, is Tarkovski’s zone: het grijze gebied, het gebied waar alles kan gebeuren, de zone waar in het begin van een relatie gedroomd kan worden juist omdat het onbekend terrein is. En waar met de tijd wantrouwen en jaloezie de ruimte kunnen vullen, juist omdat het onbekend terrein is. De zone kán ook niet gekend worden. Daar gaat vertrouwen natuurlijk over.
Met een prachtige vanzelfsprekendheid laten Delpy en Goldberg hun personages verdwalen, tot het punt dus waarop ze allebei denken dat ze niet meer terug kunnen.
Go Delpy go.

Ronald Rovers