True Detective, seizoen 1

Alles is goed aan deze Louisiana noir over de jacht op een satanische seriemoordenaar, alleen het einde niet.

Deze recensie bevat spoilers.

Voor die paar mensen die niet weten waar het over gaat, eerst het verhaal. True Detective is een moordmysterie van acht afleveringen dat zich afspeelt in de moeraslanden van Louisiana. Via flashbacks van twee rechercheurs, Rust Cohle (Matthew McConaughey) en Marty Hart (Woody Harrelson), die in het heden ondervraagd worden door twee andere rechercheurs omdat Cohle iets illegaals zou hebben gedaan, kijken we terug naar het onderzoek dat ze zeventien jaar eerder deden naar een satanische seriemoordenaar. De laatste paar afleveringen spelen in het heden, omdat Cohle – inmiddels privédetective – nieuwe aanwijzingen denkt te hebben gevonden.

True Detective doet wat de beste thrillers doen: het mysterie zo groot en ondoordringbaar maken dat alles en iedereen gecorrumpeerd lijkt. De indruk creëren dat we niet naar een crime scene kijken maar naar een rottend landschap waar destructieve krachten slechts manifestaties zijn van iets veel ouders en diepers.

En er is meer. De echte kick zit ‘m erin dat de serie daar net als Blue Velvet – de papa van het genre – theater van maakt en zo z’n over-de-top waanzin in toom houdt, en die paradoxaal genoeg zelfs realistischer maakt. Cohle is in die parade van verdoemden een zuipende, slikkende en snuivende, bigger than life, hel en verdoemenis spuwende misantroop. Hart, de stem van het blinde optimisme dat de meesten van ons gemakkelijker door de dagen helpt dan Cohle’s radicale doemdenken, bedriegt z’n vrouw en twee dochtertjes met elke vrouw die wil. De Bayou ondertussen met z’n hangende moerascipressen en vervallen houten huizen ziet eruit als een decor dat een van de zeven poorten naar de onderwereld zou kunnen zijn.

Op dat perverse podium komen Cohle en Hart een cultus op het spoor die kinderoffers brengt, misschien al wel voor een hele lange tijd, aangevoerd door iemand die The Yellow King wordt genoemd. Heerlijk grotesk en macaber allemaal en op sfeer scoort de serie zeker vijf sterren. Niet toevallig ook dat Cohle in een van de laatste shots in een ziekenhuisbed wordt gefilmd alsof hij Christus zelf is, de verlosser die – bijna – stierf opdat de rest kon leven.

In dat bijna zit het probleem.

Geen misverstand. Het is een sterke serie, die minstens zoveel om de personages en het theatrale drama draait dat ze van hun leven maken, als om de oplossing van het mysterie. Maar in zo’n sterke opzet is bijna niet genoeg. Want juist de sfeer van virale rot die zo zorgvuldig is opgebouwd, wordt in de laatste aflevering losgelaten als blijkt dat de oplossing van het mysterie bestaat uit het verslaan van een enkele dader. Het hele idee van een cultus en een netwerk van moord en verkrachting waar steeds op gehint is, is plotseling verdwenen. We hebben ze niet allemaal te pakken gekregen, zegt Cohle. Dat is ook niet het soort wereld waarin we leven, zegt Hart. True, misschien, maar dit is een gemakzuchtige ontknoping. Alsof schrijver Nic Pizzolatto en regisseur Cary Fukunaga op het laatste moment terugschrokken voor de duisternis waar ze de hele serie naar toe werkten.

True Detective is te zien op HBO is binnenkort verkrijgbaar op dvd/blu-ray.